Połączenia i złącza stolarskie
Drewniane konstrukcje powstają przez połączenie poszczególnych elementów obrobionych na określone wymiary i kształty. Wśród elementów konstrukcyjnych rozróżnia się ramki, graniaki, listwy, płyty, płyciny itp. W konstrukcjach stolarskich rozróżnia się połączenia nierozłączne (np. drzwi) i rozłączne (rozbieralne szafy, stoły itp.), a ze względu na układ włókien w drewnie elementu – na połączenia równoległe (wszystkie łączone elementy o układzie włókien równoległym), kątowe (różny kierunek włókien) i łukowe (układ włókien skośny). Połączeń stolarskich dokonuje się za pomocą złączy, których rozmaitość jest bardzo duża i środka wiążącego – kleju. Złącza wręgowe są stosowane do łączenia elementów pod kątem. Konieczne jest tu dodatkowe wzmocnienie za pomocą gwoździ, wkrętów lub okuć. Złącza stykowe wzmocnione natomiast, stosuje się do łączenia na szerokość, na długość i pod kątem, gdy układ włókien w elementach jest różny. Do wzmocnienia tych złącz stosuje się czopy, kołki, wkręty lub gwoździe. Złącza nakładkowe stosuje się przy łączeniu listew na długość, pod kątem prostym lub skośnie. Jako złącza słabsze są one wzmacniane klejem, gwoździami, wkrętami, kołkami lub okuciami. Złącza czopowe natomiast mają zastosowanie w łączeniu elementów przestrzennych. Najczęściej stosuje się złącza czopowo-wadlicowe pojedyncze i podwójne, czopowo-dłutowe na czopy kryte, na czopy proste i na czopy z zatyczką klinową. Złącza płetwowe mają zawsze kształt teowy. W jednym z łączonych elementów wykonuje się płetwinę, w drugim – płetwę, zwaną często „jaskółczym ogonem”.
